Samen wandelen.
Ik ken iemand die al jaren niet kan lopen.
Die dag en nacht,ieder uur en elke minuut heel veel pijn heeft
en stille ongeziene tranen schreit.
Omdat zo te moeten leven niet menselijk is.
Zo moeilijk te dragen en te accepteren is,
om afhankelijk te zijn van mensen die wel alles kunnen.
Dan schaam ik mij diep,als ik zelf door een pijntje of ongemak
uit mijn humeur en uit mijn ritme van alle dag raak.
Voor een poosje uit balans zal zijn misschien,
omdat ik dan niet kan doen wat ik zo gewend was om te doen.
Als ik dan aan die persoon denk,
voel ik me beschaamd om mijn gebrek aan dankbaarheid.
Beschaamd omdat ik God
niet eens elke dag voor dit voorrecht bedank,
dat zeer zeker niet zomaar vanzelf sprekend is.
Alles zomaar zonder één centje pijn kunnen doen.
Ik sta daar niet eens bij stil.
Die persoon kan ik nooit helemaal begrijpen,
al doe ik nog zo mijn best,
omdat ik die pijn niet voelen kan.
Ik kan mezelf niet eens voorstellen hoe het is
om nooit te kunnen lopen,
of hoe het voelt om afgewezen of genegeerd te worden.
Machteloos voel ik mij omdat ik niet helpen kan.
Luisteren dat is alles wat ik kan,even meehuilen misschien,
maar verder….
Daarna leef ik gewoon weer mijn eigen leven…en dat mag.
Maar die persoon…………………….is van binnen zo alleen.
Ik dank God,
dat Hij mij op mijn ondankbaarheid gewezen heeft.
Hij gebruikte die persoon voor de les die ik moest leren.
Vader in de Hemel,
wat zou ik graag SAMEN wandelen,
ik vraag het U in Jezus Naam.
Amen.
Leni.