Verleden-deur.
Mijn levens-bootje is van hout,
dus vergankelijk.
De zeilen lijken sterk
maar ook die zijn snel gescheurd.
De golven zijn hoog en er wordt veel
van mijn bootje gevraagd,
heen en weer,op en weer neer….
Verlangend kijk ik uit naar even windstilte,
maar zelden zal de zee als een spiegel zijn.
De deuren van het verleden zou ik
nooit meer open moeten doen,
al die stormen zou ik moeten vergeten,
maar zo vaak kom je in het vandaag
iets tegen waardoor je de pijn uit
een lang vervlogen tijd weer voelt…
de wond wordt aangeraakt
en raak je weer van streek.
Die deur van het verleden laat zich
niet zomaar vergrendelen.
Maar mijn geloven zegt mij
dat er niets voor niets gebeurt
en alles zal leiden tot het doel van God.
Dat weten neemt de pijn niet weg
je gaat er dwars doorheen,
maar toch…..
hoe moeilijk het soms ook is,
ik mag steeds weer de vrede en vrijheid
en vreugde,die alleen van God komt,ervaren.
En dat is mijn: Houvast!