Ik voel me zo klein.
Vandaag.
Mijn ziel wat ben je down.
Mijn lijf wat ben je moe.
Mijn hart wat doe je pijn.
Mijn hoofd wat voel je zwaar.
Mijn vreugde is omgeslagen.
Jezus Licht
is vast niet te zien in mij vandaag.
Mijn hoop zakt weg in hopeloosheid.
Ik word meegezogen de diepte in.
Het vlammetje van mijn geloof
heeft het zwaar te verduren,
om al het leed dat er is.
Dat niet te begrijpen is
en niet is uit te leggen.
Maar ook al staat mijn hart op zijn kop
en ben ik gevuld met moedeloosheid,
om de nood van de wereld.
Om de kinderen die sterven.
Om de mensen die ziek zijn.
Want mijn gebed voor hen werd niet verhoord
op de manier die ik in gedachten had.
Ik voel me en ben ook zo machteloos.
Ondanks al deze gevoelens weet ik,
dat ik ook zo bij Jezus terecht kan.
Ik schuil en huil bij Jezus.
En bid ik vol vertrouwen,
voor een speciaal iemand,
om kracht en sterkte,
om Gods nabijheid,
voelbaar
voor deze mens in nood.
Bid ik vol vertrouwen,
voelbaar ,
voor ieder mens in nood,
om Gods nabijheid.
Dit is alles wat ik doen kan,
voor al het lijden dat er is.
Leni.