Zelf mee de lij.
Door pijn ben ik
tijdelijk uitgeschakeld.
De wereld wordt nauw om me heen.
Licht is te fel,
geluid te schel
en niemand moet tegen mij praten.
Dus maar in bed,
de hele dag in het donker.
Huilen.
Schreeuwen.
Kotsen van de pijn.
Helemaal alleen.
Ik heb geen keus,
ik moet er doorheen
en wachten
totdat de pijn
dat bonkende,verscheurende,
verlammende,
langzaam aan verdwijnt.
Dan kan ik weer lachen
en blij zijn
met de zon die schijnt.
Met medicijnen
houd ik me zelf op de been.
Je moet niet vragen hoe.
Niet alleen de hoofdpijn
is verdoofd,
maar heel mijn lijf
doet niet meer wat ik wil.
Eigenlijk,
zou toch dat bed
het beste zijn.
Maar ja,
ik heb al zoveel gelegen,
zodat ik toch maar
,,in de benen”
blijf proberen.
Leni.